B O M B Y X  M O R I 

'Bombyx Mori' vind ik een mooi voorbeeld van zuivere kunst. Want ik ken weinig novellen waarin zoveel (vaak cryptische) citaten van (soms duistere) dichters als raadselachtige motto’s dienen, waarin zulke verschillende typografische vormen worden gebruikt, waarin de woorden soms zo verbrokkeld dwarrelen over de pagina, en waarin het oningevulde wit tussen de regels zo dominant is.

“Bombyx Mori” is een haast surreël achteromkijken teneinde de dingen te (be)vatten. Alsof de vlinder reflecteert over zijn verleden als rups. Het verborgene in de cocon. Een relaas in meerdere lagen en psychen, over autisme. De dood is tastbaar aanwezig in deze koortsdroom. De trein hapert niet, je wil meer, langer vertoeven in dit universum zonder voorgaande dat Dietske Geerlings neervlijt op het papier met een tederheid zoals enkel een moeder dat kan.

Dietske Geerlings schrijft in een sensuele, poëtische en zintuiglijke taal. Bedachtzaam en genuanceerd. Ze maakt creatief gebruik van de bladspiegel door zinnen te verspreiden over de pagina – alsof de taal afbrokkelt –, door proza af te wisselen met poëzie, door veel witruimte te gebruiken, de lettergrootte aan te passen en paginanummers weg te laten. Maar de auteur zorgt tegelijk ook voor ontregeling en verwarring.