D O N D E R B A E R T

Dietske Geerlings beschrijft glashelder hoe de eenzaamheid van het hoofdpersonage er uitziet, hoe hij worstelt met zijn eigen gevoelens en herinneringen die door hemzelf gekleurd zijn. Donderbaert is een prachtig verhaal waarin de lezer toch ook empathie gaat voelen voor het hoofdpersonage dat zichzelf zo veracht. De novelle leest als een puzzel waarvan alle stukjes uit het beschadigde leven van het hoofdpersonage uiteindelijk in elkaar passen en een droevig en mooi beeld opleveren.

Bij tweede lezing van Donderbaert kwam een nieuwe gedachte bij me binnen. Geerlings wil niet het absolute kwaad duiden. Dat is te simpel, dat kan iedereen zich wel voorstellen: duivels zijn van alle tijden. Nee, Geerlings portretteert een mens van vlees en bloed, iemand die we gewoon zouden kunnen tegenkomen in ons dagelijkse leven. Misschien lijkt de oude ‘Donderbaert’ wel op onszelf. Een mens met goede maar ook slechte eigenschappen. Het kwaad zit in iedereen, leert Donderbaert ons. Je bent pas tot het goede in staat als je het slechte in jezelf overwint. Misschien zijn daarom de morele leiders van onze tijd vooral mensen die zichzelf goed kennen en zich weten te beheersen.