I N   M I J N   H O O F D   E E N   H U I S

lankmoedig is de kleine

houten schommel aan

de kromme tak het zelf 

ook enigszins scheefgezakte

huisje te midden van geknakte 

duizendknoop zonnehoed ijzerhard

mijn oog dat blijft haken aan

de afgebladderde verf van

het kozijn aan de uitgebloeide

stokroos die onophoudelijk

haar vergankelijkheid 

tentoonspreidt mijn hart dat 

zich vouwt om het lekkende dak 

om de buts in de vaas op het wankele

tafeltje in het vertrapte gras

om de tomeloze onrust die zich

onder dit alles schuilhoudt

de meters scheuren stukjes

uit mijn lijf alsof ik ergens

aan ben blijven hangen bij 

elke stap rafel ik verder uit

ik wil nog even omzien 

naar waar ik aan ben blijven

hangen met alle risico’s van

dien de zoutpilaar eurydice

geschrokken zien wij elkaar

aan beiden gerafeld aan de 

twee uiteinden er is nog 

maar weinig van mij over 

maar tegen de tijd dat ik

thuiskom ben ik weer compleet

zij het met wat losse eindjes

hier is werkelijk

geen houden aan

jij hebt ook niet

gevraagd om die

lange benen die je

steeds weer behendig

in elk hoekje van de

kamer tot een 

zekere mate van 

onzichtbaarheid

weet op te rollen 

wat mij betreft rol 

je ze weer helemaal 

uit wie weet waar ze 

jou nog zullen brengen