V E E R M A N

‘Kom je voor de doden of voor jezelf,’ vroeg hij me in zijn bij­­na onverstaanbare Schots, toen hij me in zijn boot hielp. Het duurde even voordat ik zijn vraag begreep. 

‘Maakt dat uit voor de prijs,’ was mijn tegenvraag.

Daar moest hij om lachen. Vervolgens wisselden we twee uur lang geen enkel woord. Ik zat daar maar met mijn rug­zak op schoot. En toch had ik het gevoel dat we elkaar wa­ren genaderd. Mis­schien had dat vooral te maken met de klei­ne boot, waarin we re­la­tief dicht in elkaars nabijheid ver­keerden, in die enor­me uitge­strekt­heid van de zee. Heel even leek het of het nooit anders geweest was dan dit: wij twee­­ën dobberend in een prelinguaal niemandsland van wa­ter.

  "

V E E R M A N  | Fie stapt onzeker in de kleine boot van de veerman, op weg naar een Schots eiland, waar ze op zoek gaat naar sporen van haar net overleden moeder. Eenmaal op het eiland vindt ze vooral wind en regen, en een heel eind verderop een gesloten huis. Ze heeft de sleutel, maar brengt die haar bij haar moeder?

De romans en novelles van Dietske Geerlings weten mij altijd te boeien. Haar nieuwste roman Veerman maakt het weer waar. Haar novelles stimuleren me tot ‘verstild’ lezen, tot close slow reading.

In deze roman staan familierelaties centraal, maar omdat het steeds wordt verteld vanuit het ik-perspectief, heb je niet direct in de gaten wie er spreekt, vanuit welk perspectief je het verhaal leest. De relaties worden bijna cryptisch weergegeven. Dat betekent dat je al lezend denkt: door wiens, wier ogen kijk ik. Waar is het patroon dat ik moet volgen?

[...]

“… In moonlight my lonely little moth...” schreef moeder.
“.. my feathely moth, my dearest little one…” schreef Fie.

Op de breuklijnen van het leven ontstaat poëzie, op de breuklijnen van proza en poëzie ontstaan pareltjes. Een van deze pareltjes heb ik weer mogen lezen. Een mythisch verhaal waarover je blijft nadenken.