W I E   N I E T   W E G   I S

als ik wandel door de lange

gangen raap ik mijzelf

bijeen in elk lokaal heb ik

een stukje laten liggen en

krijg de puzzel niet meer

compleet mijn lach past

niet meer bij mijn mond

mijn blik niet meer in mijn

ogen mijn handen niet meer

in mijn haar ik pas gewoon

niet meer in elkaar en

vermoed dat iemand anders

ook zijn stukjes heeft laten

vallen waardoor we samen

een beetje op de ander zijn

gaan lijken en met

scheefgetrokken grimassen

onszelf proberen te zijn

een vrachtschip vol gedachten

meerde middenin de nacht

aan in mijn hoofd en als de

soldaten in het paard van troje

waren containers vol zorgen

in het ruim verborgen

vanuit de sluimer betrad ik

argeloos de ruimte en was

volkomen weerloos

tegen zoveel onrust

mijn nachtrust

koos als vluchteling

het ruime sop

wie niet weg is

kan nog even blijven

stil staan bij het 

hoge riet

je weet maar nooit

wie niet weg is kan de schaduw zien

bewegen zo diep mogelijk ademhalen

mijn hart horen kloppen want

ik kom

als jij er nog bent

wie niet weg is

is nog hier

wie niet weg is

is gezien